"బస్సు" జనాలనే కాదు... జ్ఞాపకాలని కూడా మోస్తుంది.

ఆర్టీసీ కార్మికుల సమ్మె ఇంత వరకు వస్తదని నేను ఊహించలేదు. కానీ రోజు రోజుకు ఒక్కో చక్రం ఒక్కో వైపు వెల్తూనే ఉంది !     "రేపటితో ముగుస్తుంది లే" అని ఇప్పటికే ఒక మూడుపదుల సార్లు అనుకుని ఉంటా.  అటు సర్కారు ఉడుం పట్టు ఇటు శ్రామికుల కలసి కట్టు మధ్య సామాన్యులు మాత్రం కిక్కిరిసి పోయిన పల్లె వెలుగు బస్సులోని ప్రయాణికుడి మల్లె "ఏం చేద్దాం, తప్పదు కదా" అని అలా రోజూ నెట్టుకొస్తున్నారు.

జనాలనే కాదు.. జ్ఞాపకాలను కూడా మోస్తున్నది

"రేయ్, ఇప్పుడు త్వరగా పడుకో,పొద్దున్నో ఫస్టు బస్సు కి పోవాలి. అది ఉదయం నాలిగింటికె మనూరికి వస్తది " ఇలాంటి మాటలు మనం నిత్యం వింటూనే ఉంటాo. ఇప్పటికీ పల్లెల్లో రైతులు గాని, కూలీలు గాని, షాపు యజమానులు గాని  సమయాన్ని గడియారం తో కంటే బస్సు రాకపోకలతోనే కొలుస్తా ఉంటారు. అసలు పల్లె వెలుగు బస్సు గురుంచి చెప్పే పనే లేదు. ఆ బస్సుని చూస్తే చాలు పల్లె వాతావరణం ఇట్టే ఉట్టిపడుతుంది. గ్రామీణ వాతావరణం ప్రతిబింబించేలా ఆకు పచ్చ - తెలుపు కాంబినేషన్ లో రంగులు వేశారు లెండి.

అంతే గాక చిన్నప్పుడు "ఎరుపు - గోధుమ" రంగు కాంబినేషన్లో ఉన్న బస్సుని చూస్తే చిన్నతనం కళ్ళ ముందు కదలాడుతుంది. పాఠశాలకి వెళ్లాలంటే బడి బస్సు ఉన్న దాని ఫీజు భరించలేక అని కాక పోయిన ఆర్టీసీ బస్సు అయితే కాస్త ఆలస్యంగా రావటం , "ఎందుకు లేట్ అయింది ?" అని ఉపాధ్యాయులు ప్రశ్నలు సంధిస్తే "నేను ఆర్టీసి బస్సు లో రావాలి,కానీ ఈరోజు చెకింగ్ వల్ల లేట్ అయింది సార్ " అని తాపీగా సమాధానాలు చెప్పటానికి అలాగే సాయంత్రం బస్సు అందదు అనే నెపం తో ఒక గంట ముందే రావటానికి వీలుగా ఉంటదని మా స్నేహితులు చెప్తే నేను కూడా బస్సుకే వెళ్దాం అని ఆర్టీసీ బస్సుతోనే పాఠశాలకు వచ్చే వాడిని.

బస్ పాసు పోతే కండక్టర్ ఎక్కడ అడుగుతాడో అని ,ఎక్కడ ధింపుతాడో అని భయం భయంగా గడిపిన రోజులు. సమైక్యాంధ్ర ఉద్యమాలు జరుగుతుంటే బస్సు కాసేపు ఆపిన వెంటనే దిగి మళ్ళీ మా ఊరు వచ్చే బస్సు ఎక్కి ఇంటికి వచ్చిన రోజులు, "ఏంట్రా ఎందుకు వచ్చారు ?"  అని ఇంట్లో అడిగితే సమైక్యాంధ్ర కు మద్దతుగా పలానా చోట ధర్నాలు అని చెప్పి క్రికెట్ ఆడిన రోజులు, బస్సులో సీటు ఉన్నా ఫూట్ బోర్డ్ మీద ప్రయాణించిన రోజులు, బస్సు టైర్ కి పoక్చర్ అయితే డ్రైవర్ అంకుల్ కి సాయం చేసిన ఘటనలు, హారన్ విని వచ్చేది మన బస్సే అని స్కూల్ బాగ్ తగిలించుకుని, చేతిలో అమ్మ కట్టిన కారేజీ ని పట్టుకుని రన్నింగ్ లో ఎక్కి వెనుక కిటికీ సీటు కోసం ముందే ఎక్కాలని తాపత్రయ పడిన రోజులు,
చదివేది ఐదవ తరగతి కంటే ఎక్కువ చెప్తే కండక్టర్ ₹4 రూపాయల టికెట్టు కొడతారని ₹3 టికెట్ కోసం "నేను చదివేది నాలుగవ తరగతి" అని అబద్దం ఆడిన రోజులు, బస్సు రద్దు అయింది ఈరోజు రాదు అని ఎవరైనా చెప్తే లోలోపల మురిసిపోతూ బిల్డప్ కోసం కాసేపు ఎదురు చూసి ఇంటికి వచ్చిన రోజులు, సాయంత్రం ఇంటికి వెళ్ళటానికి బస్సు కోసం కళ్ళు కాయలు కాసేలా, సరిహద్దుల్లోని సైనికులు శత్రువుల కోసం చూస్తున్నట్లు బస్సు కోసం ఎదురు చూసిన రోజులు........😢😢😢😢

                  


 ఇలా చెప్పుకుంటూ పోతే "అది ,రోడ్డు మీద తిరిగే బస్సు అయినా, చిన్న నాటి మధుర జ్ఞాపకాల్లో నిత్యం తిరుగుతూనే ఉంటుంది".

అలాంటి చిన్న నాటి జ్ఞాపకాలు ఉన్నా కొద్దీ కనుమరుగు అవుతుంటే మనసు తట్టుకోలేక పోతుంది. వాళ్ళ స్వార్థాల కోసం ఇప్పటికే ఎన్నో కోల్పోయాం. మళ్ళీ ఇప్పుడు ఇలా..!
బస్సు కి ఏం కాగూడదని ఆ దేవుడిని కోరుకుంటూ మరొక పోస్టు వచ్చే వరకు విరామం.

మీ అభిప్రాయాలను కూడా నాతో పంచుకోగలరని ఆశిస్తున్నాను.


గమనిక :- నా మాటలకి మంచి దృశ్య రూపం కోసం ఫోటోలను వేరే వెబ్సైట్ నుంచి సేకరించడం జరిగింది.